یاران بی مدّعا
 
شبی در حسینیه گازار تو فیق  یار مان شد ودر جمع ایشان حضور یافتیم ..به التماس سعی کردیم عده ای  از آن هارا جلوی دوربین جمع کنیم امّا باز نتوانستیم حریف نور چراغ همیشه روشن با لای سرشان شویم وفرصت دیگری هم نیا فتیم . اینان یاران بی مدّعا هستن  نظم گذاران  بی نام ونشان . اینهاخواسته ای ندارند وخواسته همه  را به دیده منّت دارند .درچشم به هم زدنی تمام جمعّیت 2000نفری حاضر در مجلس را به احسن وجه پذیرایی می کنند. قبل از همه  می آیند وبعداز همه میروند.ولی هیج وقت دیده نشده اند .واز دید شورای روستا آدم های پبری هستند که شب زود می خوابند و روز هم به صحرا می روند . راه صحرا را که فروخته اید  حتما از روی کوه بالا می روند تا به راه نفروخته برسند.شنیده بودیم که وقتی برای نصب دکل دیجیتال  در روستا ازشورای ده تغاضای زمین کرده بودن شورا با بی اعتنایی به این نعمت  به آنها گفته اند .دراین ده  کسی تلویزیون تماشا نمی کند .جوان ندارد وپیرها هم از کار کشاورزی نمی پردازند .باورمان نمی شود .ولی وقتی به خاطرات مان  می نگریم  کمی باورش آسان می شود. شبی در ختم مرحومی در حسینیه گازار یکی از افراد شورا با قد   رسا وبلندش قد برافراشت .وبه دفاع از بی محبوب ترین افراد روستا سخن آغاز کرد. گفت ایهناس زرشک های خود را در {خرمن ها . نه ببخشید حواسم پرت است}درپارک نریزید.پارک برای شما ساخته شده . پس پارک را با زرشک های خود اشغال نکنید.{بگذارید راه برای پیرمردها وپیرزن ها  که نه می توانند از را فروخته شده به صحراه بروند. بیایند  در پارک و تاب  بازی و الک ودو لک  بازی کنند}